ထီးဖြူဆောင်းတဲ့မင်းကိုသာခစားမယ်ဆိုတဲ့ ဘုရင်ရာဇာဓိရာဇ်၏ အမတ်ဒိန်မဏိရွတ် အကြောင်းသိကောင်းစရာ…

အမတ်ဒိန်သည်ဘုရင်ရာဇာဓိရာဇ်ကိုခစားသောထူးချွန်သည့်အမတ်များထဲမှတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။အမတ်ဒိန်မဏိရွတ်ဟူ၍လည်းထင်ရှားသည်။

”အမတ်ဒိန်”ဆိုသည်မှာနေကဲ့သို့ထွန်းလင်းပြီး”မဏိရွတ်” ဆိုသည်မှာပတ္တမြားရတနာနှင့်တူသောဟုအဓိပ္ပါယ်ရသည်။ဟံသာဝတီဘုရင်ရာဇာဓိရာဇ်သည်မြန်မာဘုရင်မင်းခေါင်နဲ့အပြိုင်မွန်-မြန်မာနှစ်၄၀စစ်ပွဲကိုဆင်နွှဲခဲ့သူဖြစ်သည်။

ရာဇာဓိရာဇ်ဤမျှနှစ်ကြာရှည်စွာဘုန်းတန်ခိုးကြီးခဲ့ရာမှာ၎င်းကိုယ်တိုင်တော်သလို၎င်းပိုင်ဆိုင်သောသူရဲကောင်းများ၏ပံ့ပိုးမှု၊စွမ်းဆောင်မှုကြောင့်လည်းဖြစ်သည်။ရာဇာဓိရာဇ်သည်မင်းကန်စီ၊သမိန်ဗြတ်ဇ္ဇ၊အမတ်ဒိန်၊လဂွန်းအိမ်၊ဥပါကောင်း၊အဲမွန်ဒရာစသည်တို့အပြင်ထူးချွန်ထက်မြက်သောအခြားအမတ်သူရဲကောင်းများစွာကိုပိုင်ဆိုင်ထားသူဖြစ်သည်။

မဏိရွတ်ဘွဲ့ရရှိခြင်နန်းတက်ပွဲညီလာခံတွင်ရာဇာဓိရာဇ်မိန့်တော်မူသည်မှာ”ငါ၏စက်ခုနှစ်ဖက်တွင်မျက်စိနှစ်လုံးတွင်ငြောင့်စူးဝင်ခဲ့သည်မှာတစ်ဖက်ကထွက်သွားပြီ။ကျန်တစ်ဖက်တွင်မထွက်သေး”ဟုမိန့်တော်မူ၏။ယင်းခဏတွင်အမတ်ဒိန်သည်ပုဆစ်တုပ်လျက်”ရွှေနန်းရှင်မိန့်သည်ကားတစ်ပါးသူမဟုတ်။ကျွန်ုပ်အားဆိုလိုခြင်းဖြစ်ကြောင်းကျွန်ုပ်သိပါသည်။

အရှင်မင်းသားသည်ဒဂုန်၌ရှိစဉ်အခြားမှူးမတ်တွေကကိုယ်စားလှယ်များလွှတ်ကြသည်။စားအားဖြင့်အကြံအစည်များကိုလည်းကောင်း၊အကြောင်းအရာများကိုလည်းကောင်းမပြတ်ပင်ပို့ကြသည်။ကျွန်ုပ်မူကားအရှင့်သားတော်နှင့်ဆက်သွယ်မှုမပြုခဲ့သည်လည်းတစ်ချက်၊အခြားတစ်ချက်ကားအရှင့်သားတော်သည်ပဲခူးမြို့သို့ဝင်စဉ်ကကျွန်ုပ်သည်မြို့တံခါး(မောတရုတ်တံခါး)တစ်ဖက်ကိုသာဖွင့်ပေးခဲ့သည်။

ယင်းသို့ဖြစ်တောကြောင့်ကျွန်ုပ်ကိုမျက်၍မျက်စိတစ်ဖက်တွင်ငြောင့်မထွက်သေးဟုအရှင်မင်းကြီးမိန့်ကြားတော်မူကြောင်းကိုကျွန်ုပ်သိပါသည်”ဟုလျှောက်လျှင်ရာဇာဓိရာဇ်က”အမတ်ဒိန်နင့်အပြစ်သည်မျှရှိသည်ကိုနင်သိပြီးဖြစ်၍ပသို့နင့်အားငါစီရင်ရမည်နည်း။ငါ့အားမြို့တွင်းသို့နင်ဝင်ခွင့်မပေးလို။ငါ့မှာဗိုလ်ခြေအင်အားများ၍သာနင်ကတံခါးတစ်ဖက်ဖွင့်ပေးသည်။

ငါ့ဗိုလ်ပါနည်းခဲ့မူကားတံခါးကိုတစ်ချပ်မျှနင်ဖွင့်ပေးမည်မဟုတ်၊နင့်အပြစ်နှင့်မရူးအပြစ်အတူတူ”ဟုဒေါသနှင့်မိန့်၏။အမတ်ဒိန်လည်းသုံးကြိမ်မျှဦးခိုက်၍လျှောက်ပြန်၏။”ကျွန်ုပ်၏အပြစ်နှစ်ရပ်အတွက်သတ်လျှင်သေရပါမည်။ချမ်းသာပေးကရှင်ရမည်ပင်။

စင်စစ်သော်ကားကျွန်ုပ်သည်ခမည်းတော်ဆင်ဖြူရှင်၏သစ္စာခံ၊ရွှေဖဝါးတော်အောက်ကကျွန်ကြီးဖြစ်ပေသည်။ဆင်ဖြူရှင်၏ရန်သူဖြစ်ပါကမည်သူ့ကိုမဆိုကျွန်ုပ်အသက်ပေး၍တိုက်ခိုက်ရမည်ဟုသစ္စာဆိုထားသည်။အရှင့်သားတော်သည်ဒဂုန်၌ရှိခြားနားစဉ်ကဆင်ဖြူရှင်၏အမိန့်မရှိ၍မင်းသားနှင့်ကျွန်ုပ်ဆက်သွယ်ခွင့်မရှိပါ။

အရှင့်သားတော်သည်ပဲခူးမြို့အတွင်းသို့ဝင်တော်မူစဉ်ကကျွန်ုပ်၏သခင်ဆင်ဖြူရှင်ဗညားဦးသာလျှင်ရာဇပလ္လင်ထက်၌ပကတိရှိခဲ့မူကား၊အရှင့်သားကိုကျွန်ုပ်ဝင်ခွင့်ပြုမည်မဟုတ်ဘဲအသက်ပေးလျက်ခံတိုက်မည်ပင်။သို့သော်ဆင်ဖြူရှင်၏နာမ်သည်ရုပ်ကိုခွာခဲ့ပြီဖြစ်၍ဆင်ဖြူရှင်၏ရုပ်အလောင်းကိုစောင့်ရှောက်သောအားဖြင့်တံခါးရွက်တစ်ရွက်ကိုသာဖွင့်ပေးခြင်းဖြစ်ပါသည်။

ဆင်ဖြူရှင်၏နာမ်နှင့်ရုပ်နှစ်ပါးစလုံးမရှိခဲ့သော်မင်းသားအားတံခါးရွက်နှစ်ရွက်စလုံးကိုဖွင့်ပေးခဲ့ပေမည်။ယခုအရှင်မင်းသားသည်မင်းဖြစ်၍ကျွန်ုပ်တို့၏အသက်သခင်ဖြစ်ပြီ။သခင်၏သစ္စာတော်ကိုခံထားသည်။

အကယ်၍ရန်သူတစ်ပါးကအရျင့်သားတော်ကိုပုန်စားခဲ့သည်ရှိသော်ကျွန်ုပ်သည်ထိုသူပုန်နှင့်ဆက်သွယ်၍လက်ဆောင်ပစ်စည်းပေးခြင်း၊အကြံအစည်ပေးခြင်း။သူပုန်ဘက်ဝင်စားကာအရှင်မင်းသားကိုမစောင့်ရှောက်ပါကကျမ်းရွက်ထားသောကျွန်ုပ်၏ သစ္စာမပျက်ချေသလော။အပယ်နန်းကိုမစံရသလော။

ကျွန်ုပ်သည်အရှင်သခင်၏သစ္စာတော်ကိုမတိမ်းမစောင်း၊မသွေမဖည်စေဘဲဖြောင့်မတ်မှန်ကန်စွာစောင့်ခဲ့သည်ကျွန်ကောင်းဖြစ်သဖြင့်”အမတ်ဒိန်”ဟူသောဘွဲ့အမည်နှင့်သန်လျင်မြို့ကိုစားစေခဲ့သည်မဟုတ်လော။ယခုအရှင့်သားတော်မင်းဖြစ်ပြန်လျှင်လည်းကျွန်ုပ်သည်ဆင်ဖြူရှင်ခမည်းတော်အားသစ္စာစောင့်ခဲ့သလိုအရှင့်သားတော်ကိုလည်းမပြတ်စောင့်ရှောက်ရပေမည်။

အကယ်၍ရန်သူတစ်ပါးကအရှင့်သားတော်အားပုန်စားခဲ့သော်ကျွန်ုပ်သည်အသက်ပေး၍နိုင်အောင်တိုက်ခိုက်ပါမည်။ကျွန်ုပ်သည်သူပုန်ဘက်သို့ဝင်စားရန်ကားနတ်ထိမရှိ။ကျွန်ုပ်သည်ထီးဖြူဆောင်းမင်းကိုသာသစ္စာခံ၍ခစားမည်။ထီးဖြူမဆောင်းသောသူပုန်မင်းကိုဘယ်တော့မှမခစားပါ။ကျွန်ုပ်ကိုမျက်၍ကွပ်တော်မူသော်ကျွန်ုပ်ကားသေရပါမည်။

သို့သော်ပြည်ထဲအရေးကားပျက်လေတော့မည်။အနာဂတ်တွင်ရာဇဝင်အဆက်ဆက်အမတ်တကာတို့ကဆိုစမှတ်ပြုကုန်မည်။”အမတ်ဒိန်အရူးလိုမပြုကုန်နှင့်၊ပုန်ကန်ခြားနားသောမင်သားဘက်ဝင်စားသော်အပြစ်မရှိ၊ထီးဖြူဆောင်းသောအရှင်သခင် ၌သစ္စာမြဲသော်အပြစ်ရှိသည်။အမတ်ဒိန်သည်ထီးဖြူဆောင်းမင်းကိုသာယုံ၍နေချေသည်။

ပုန်ကန်ခြားနားသောမင်းသားသို့မစေမပါး၊အကြံအစည်မပေး၊မဆက်မကပ်ချေသောကြောင့်ထိုပုန်ကန်သည့်မင်းသားသည်မင်းအဖြစ်သို့ရောက်လျှင်အမတ်ဒိန်သေရလေသည်”ဟုကျွန်ုပ်နည်းကိုအများမှတ်ယူကုန်တော့မည်။နောင်တွင်သူပုန်ထသော်သူပုန်သူကန်ဘက်ဝင်စားသူများတော့မည်။ထီးဖြူဆောင်းမင်းတွင်မြဲသူနည်းပါးတော့မည်။

ရဟန်း၊ပုဏ်ဏား၊တိုင်းသူပြည်သားများသည်ပူပင်သောကဖြစ်ကြတော့မည်။တိုင်းပြည်တွင်သမာဓိတည်တော့မည်မဟုတ်။ထို့ကြောင့်ပြည်ထဲအရေးပျက်သုဉ်းမည်ဟုကျွန်ုပ်လျှောက်ပါသည်။ကျွန်ုပ်အားသတ်ပါကနောင်ကိုသားစဉ်မြေးဆက်တိုင်အောင်ကျွန်ုပ်၏ပုံပမာမှာထင်ရှားလေတော့မည်”ဟုရှည်လျားစွာလျှောက်ထားလေ၏။

ဗညားနွဲ့လည်းအမတ်ဒိန်လျှောက်တင်ချက်ကိုကြားနာ၍မည်သို့မျှမဆိုသာဘဲတိတ်ဆိတ်စွာနေလျှင်မပိုင်ဆရာနှင့်မင်းကန်စီတို့က”အမတ်ဒိန်စကားသည်အရေးစကားစင်စစ်အကြောင်းမှန်လှသည်။သူ့ရှင်၏အကျိုးသားမကနောင်အနာဂတ်ရာဇဝင်အဆက်ဆက်အတွက်အကျိုးသက်ရောက်စေမည့်စကားဟုတ်ပေသည်”ဟုလျှောက်တင်ကြ၏။

ရာဇာဓိရာဇ်သည်အမတ်ဒိန်၏အရေးစကားများနှင့်မပိုင်ဆရာတော်၊မင်းကန်စီဆရာတော်တို့၏လျှောက်တင်ချက်တို့ကိုဆင်ခြင်စဉ်းစားပြီးသော်”အမတ်ဒိန်အရေးဆိုသည့်စကားမှန်ပေသည်။အနှစ်သာရစကားဟုတ်ပေသည်။

သို့လျှောက်တတ်ပေသောကြောင့်လည်းကောင်း၊တစ်ဦးတည်းသောအရှင်သခင်၏ သစ္စာတော်ကိုသာမြဲမြံစွာစောင့်တတ်ပေသောကြောင့်လည်းကောင်းအမတ်ဒိန်သည်ပညာဉာဏ်အမြော်အမြင်ကြီးသောကျွန်တော်ဖြစ်၍ပတ္တမြားရတနာနှင့်လည်းတူသဖြင့်ယနေ့မှစ၍အမတ်ဒိန်မနိရွတ်ဟူသောဘွဲ့ကိုငါချီးမြှင့်သည်။

သန်လျင်မြို့ကိုလည်းစားမြဲစားစေ”ဟုမိန့်တော်မူ၏။သို့ဖြစ်၍ကျွန်ရင်း၊ရောင်းရင်းဘက်တော်သားများဘွဲ့အမည်မရမီအမတ်ဒိန်မှာရှေးဦးစွာဘွဲ့ထူးချီးမြှင့်ခြင်းခံရေလေသည်။(ထို့နောက်တွင်အခြားသောကျွန်ရင်းဘက်တော်သားများကိုလည်းဘွဲ့၊ရာထူးများချီးမြှင့်လေသည်။)ညီလာခံစဲသော်အမတ်ဒိန်မဏိရွတ်ကိုဝေါဖြင့်အိမ်အရောက်ထမ်းပို့စေသည်။

အမတ်ဒိန်ကိုမြန်မာမင်းထံစေလွှတ်ခြင်အစဉ်အဆက်ထုံးစံအတိုင်းရာဇာဓိရာဇ်လည်းမြန်မာမင်းသို့ပညာရှိအမတ်ဒိန်ကိုရာဇသံလက်ဆောင်အများနှင့်ချစ်ကြည်ရေးစေလွှတ်၏။မြန်မာမင်းကလည်းကောင်းစွာဆီးကြိုပါသည်။ရှေ့တော်သို့ရောက်လျင်ပညာအတိမ်အနက်၊အကျစ်အလစ်ကိုသိလို၍အမတ်ဒိန်အားငါးဟင်း၊အကင်၊အဖုတ်တို့ကိုထမင်းမမြင်သာအောင်အပေါ်ကအပြည့်အုပ်၍ဆားလှော်ကိုထမင်းအလယ်ကမြုပ်ကာစားစေပါတယ်။

အမတ်ဒိန်လည်းငါးဟင်းတို့ကိုကျစ်လစ်စွာတစ်စသတ်၍လည်ကောင်း၊အကင်အဖုတ်တို့အားနှစ်ဖက်လုံးအသားကိုပြန်၍လည်ကောင်းထမင်းနှင့်တကွစားပါသည်။ဤသည်ကိုမြန်မာမင်းမြင်သော်”အမတ်ဒိန်၊ဟံသာဝတီတွင်ငါးရခဲသလော””အရှင်မင်းကြီး၊နောင်တော်(ရာဇာဓိရာဇ်)ပြည်မှာငါးအမျိုးလေးဆယ်ထူးထူးဆန်းဆန်းရှိပါတယ်။

လဂွန်းတိုင်မြို့ချောင်းရှိငါးတို့မှာတစ်ဖက်ချဉ်၊တစ်ဖက်ချိုဖြစ်ကြပါတယ်။သဲမြို့မှာသစ်ပင်တက်သောငါး၊ရေပေါ်ဝယ်သွားသောငါး၊ဆင်ရုပ်၊မြင်းရုပ်၊ထီးရုပ်၊တံခွန်ရုပ်စသည့်ငါးတို့ရှိကြပါတယ်။သာယာမြို့မှာငါးပိနှင့်မဟာဂံမြို့မှာဆင်နှင့်မုတ္တမမြို့မှာကြွေနှင့်အရောင်းအဝယ်ပြုကြပါတယ်။ရန်စစ်မြို့မှာမြေကိုတူးလျှင်ရွှေဖြစ်ပါတယ်။

ဤသို့ဖြင့်နောင်တော့်ပြည်မှာအထူးအဆန်းများလှပါတယ်”ဟုဘုရင်ကိုစကားအကြောမခံပဲပြောခြင်းဖြင့်သူ့ရဲ့စကားစွမ်းရည်ကိုပြသခဲ့ပါသည်။ထိုအခါဘုရင်က”အမတ်ဒိန်ငါ့မှာသံပုရာသီးတစ်လုံးကိုနှစ်ပိုင်းပိုင်းပြီးသော်တစ်ပိုင်းကိုအသားထွင်း၍ပင်ကန့်တကူတပ်ပြီးလျှင်ငါနှင့်မိဖုရားစီး၍အင်းလယ်တွင်ကစားကြပါတယ်”ဟုမိန့်ရာအမတ်ဒိန်ကလည်းအားကျမခံ”အရှင်မင်းကြီးဟုတ်ပေလိမ့်မည်။

နောင်တော်မှာလည်းကန်ဇွန်းတစ်ဆစ်ကိုခွဲ၍ပင်ကန့်တကူတပ်ပြီးလျှင်နောင်တော်ကပဲ့ကမရီးတော်ကဦးကစီး၍စကျင်အင်းတွင်ကစားကြရပါသည်”ဟုပြန်လျှောက်ရာမင်းကြီးကလည်းဒီအမတ်မဆိုးဟုလက်ခုပ်တီး၍ရယ်တော်မူပါသည်။

ဆက်၍အမတ်ဒိန်က”အရှင်မင်းကြီးယခုသံပုရာနှင့်ကန်စွန်းကိုရောနယ်၍လက်သုပ်သုပ်စားသော်အလွန်အရသာရှိမည်မဟုတ်ပါလော”ဟုချစ်ကြည်ရေးစကားကိုလိမ္မာပါးနပ်စွာဆိုလေရာမင်းကြီးမှာလွန်စွာနှစ်သက်တော်မူပြီး”အမတ်ဒိန်၊ဟံသာဝတီတွင်သင်ကဲ့သို့မှူးကြီးမတ်ရာမည်မျှလောက်ရှိသလဲ။

””နောင်တော့်ထံတွင်ကျွန်ုပ်ထက်တတ်သိလိမ္မာသောမှူးကြီးမတ်ရာအလွန်များပါတယ်။ကျွန်ုပ်မှာစာရေးမျှသာတည်း”ဟုဆိုလေသော်မင်းကြီးမှာမယုံပဲထန်းရွက်နှင့်ကညစ်ပေးရာအမတ်ဒိန်ကလည်းကျနသေသပ်စွာရေးပြလိုက်ရာ”အိမ်းစာရေးဖြစ်တန်ရာ၏”ဟုယုံကြည်သွားပါသည်။

စာရေးပင်ဤမျှထက်မြက်နေလျှင်ကျန်တဲ့မှူးကြီးမတ်ရာတွေဆိုလျှင်ဘယ်လောက်တောင်တော်လေမလဲဟုရာဇာဓိရာဇ်ရဲ့အင်အားကိုဖြုံသွားပုံရသည်။အမှုအခင်းဆုံးဖြတ်ချက်များသားသတ်အမှုတွင်အမတ်ဒိန်ဆုံးဖြတ်ပုံအခါတစ်ပါး၌ယောက်ျားတစ်ယောက်တွင်မယားနှစ်ယောက်ရှိရာမယားကြီးတွင်သားမရ၊မယားငယ်တွင်သားရ၏။

သို့သော်ယောက်ျားသည်သားမမြင်သောမယားကြီးကိုပိုချစ်လေသော်မယားငယ်သည်”ငါ့သားကိုငါသတ်၍မယားကြီးသတ်သည်ဟုဆိုလိုက်လျှင်ယောက်ျားသည်မယားကြီးကိုမုန်း၍ငါ့ကိုချစ်လိမ့်မည်”ဟုကြံစည်ကာသားဖြစ်သူကိုရေတွင်းထဲသို့တိတ်တဆိတ်တွန်းချသတ်လိုက်ပါတယ်။မယားကြီးသတ်ပါသည်ဟုမင်းကြီးအားလျှောက်လေသော်အမတ်ကြီးလေးယောက်အားစီရင်စေသည်။

မိခင်အရင်းကသားဖြစ်သူကိုမသတ်နိုင်၊မယားကြီးကလည်းသူလုံးဝမသတ်ပါဟုငြင်းဆိုနေရာစီရင်မှုမှာမပြီးနိုင်၊မင်းကြီးမျက်ပြီးအမတ်ကြီးလေးယောက်ကိုအကျဉ်းချထားကာအမတ်ဒိန်ကိုလွှဲတော်မူသည်။အမတ်ဒိန်ကလည်းမယားကြီး၊မယားငယ်တို့ကိုခေါ်ယူမေးရာမသတ်ပါဟုချည်းငြင်းဆိုကြ၏။

ထိုအခါအမတ်ဒိန်သည်မယားကြီးကိုဆိတ်ကွယ်ရာသို့ခေါ်၍”သင်မသတ်ဟုဆိုလျင်အများတကာရှေ့တွင်ထဘီကိုချွတ်ဝံ့မည်လော၊ချွတ်ဝံ့လျှင်မသတ်ဟုငါတို့ယုံကြည်တော်မူမည်”ဟုဆိုလေရာမယားကြီးက”သခင်ဘုရားရှေးဘဝကကုသိုလ်ကံနည်းပါး၍ယခုမိန်းမဖြစ်လာရုံမကလင်ကိုတစ်ပိုင်းသာရပါသည်။

ဤသို့ကုသိုလ်နည်းသောမိန်းမဖြစ်လာပြီးမှထဘီချွတ်ရဦးမည်ဆိုသော်အဘယ်မှာကောင်းတော့မည်နည်း။အကျွန်ုပ်ကိုသတ်လျှင်လည်းခံရမည်သာ၊အသရေကိုသော်ကားမဖျက်ပါနှင့်၊သူ့သားကိုလည်းအကျွန်ုပ်မသတ်ပါ”ဟုဆိုလေ၏။တဖန်မယားငယ်ကိုခေါ်ကာထိုအတိုင်းမေးလေသော်”အကျွန်မသတ်ပါ။ထို့ကြောင့်ချွတ်ဝံ့ပါသည်”ဟုဆို၍ပရိတ်သတ်ရှေ့တွင်ချွတ်လေ၏။

ထိုအခါအမတ်ဒိန်ကအရှက်မရှိသူသည်သားကိုသတ်ဖို့လည်းဝန်မလေးရာဧကန်ပင်မယားငယ်သတ်ရမည်ဟုဆိုကာမယားငယ်အားစစ်မေးသော်အဆုံး၌ဟုတ်တိုင်းဝန်ခံလေ၏။မင်းကြီးကြားသော်အမတ်ဒိန်အားချီးမြှောက်လျက်ဆုလာဘ်များချီးမြှင့်တော်မူလေသည်။မိကျောင်းတရား၌စီရင်ပုံတစ်ခါသော်မွန်တစ်ယောက်နှင့်မြန်မာတစ်ယောက်တို့သည်မြစ်၌မိကျောင်းပေါ်သည်ကိုမြင်သော်မြန်မာက”မိကျောင်း”ဟုဆို၍မွန်က”ကျာမ်း”ဟုဆိုသည်။

(အမှန်နှစ်ခုစလုံးအခေါ်အဝေါ်ကွဲပြားပြီးအဓိပ္ပါယ်မှာမူအတူတူဖြစ်လေသည်)။သို့ဖြင့်သူမှန်၊ငါမှန်ငြင်းကြရာရှုံးသူကရှိသမျှပစ္စည်းသိမ်း၍ကျွန်ပြုစတမ်းဟုလောင်းကြေးထပ်ကာဘုရင်ရှေ့မှောက်တွင်ဆုံးဖြတ်ခံကြလေသည်။အမတ်တစ်ယောက်ကိုဆုံးဖြတ်စေရာမပြီးသဖြင့်အမတ်ဒိန်အားလွှဲ၏။အမတ်ဒိန်က”မိကျောင်းကိုဘယ်အရပ်၌မြင်သနည်း။

မြန်မာအရပ်၌လော၊မွန်အရပ်၌လော”ဟုမေးရာမွန်အရပ်၌မြင်ပါသည်ဆိုလျှင်မွန်ကိုအနိုင်ပေးလေ၏။ရှုံးသူအားရှိသမျှပစ္စည်းနှင့်ကျွန်လုပ်ရမည့်အစားရွှေတစ်ပိသာကိုလျော်ကြေးအဖြစ်အနိုင်ရသူမွန်ကိုပေးစေသည်။မင်းကြီးကြားသော်အမတ်ဒိန်အားချီးကျူးတော်မူလေသည်လက်ကောက်ခိုးမှု၌အမတ်ဒိန်ဆုံးဖြတ်ပုံတစ်ခါသော်နေပြည်တော်ဝယ်မုန့်လုပ်သောမိန်းမတစ်ယောက်သည်ပတ္တမြား၊နီလာစသောက်လက်ကောက်၁၅ကွင်းကိုအိတ်တွင်ထည့်၍ပေါင်ပေါ်မှာထားလျက်မုန့်ချက်နေ၏။

ထိုအခါရဟန်းတစ်ပါးလာရောက်အလှူခံရာထိုမိန်းမကလှူမည်ဟုအမှတ်တမဲ့ထလိုက်ရာလက်ကောက်အိတ်ကျသွားသည်ကိုရဟန်းမြင်ပြီးခြေနှင့်ညှပ်ကာသင်းပိုင်ကြား၌ညှပ်လျက်ယူသွားလေ၏။မုန့်သည်မလည်းသတိရ၍ကြည့်သောအခါလက်ကောက်များပျောက်ကြောင်းသိပြီးသည်းထန်စွာငိုကြွေးလျှက်မင်းကြီးအားလျှောက်လေ၏။

မင်းကြီးကလည်းအမတ်ဒိန်အားလွှဲခဲ့သည်။မုန့်သည်မအားစစ်မေးသော်မိမိအနီးသို့ရဟန်းတစ်ပါးလာရောက်ကြောင်း၊ထိုရဟန်းကိုလည်းမှတ်မိကြောင်းများကိုလျှောက်လျှင်ထိုရဟန်း၏ကျောင်းကိုပြစေ၍သိရမှပင့်ပြီးသော်ဤသို့လျှောက်၏။”အရှင်ဘုရားအဆင်းရောင်လှပတင့်တယ်သပ္ပယ်သည်ကြား၍ပင့်ပါသည်။ကြားသည့်အတိုင်းလည်းသပ္ပယ်ကြည်ညိုဖွယ်ရှိပေ၏။

စာပေကျမ်းဂန်တတ်ပါ၏လော””ငါသည်ခုနစ်နှစ်အရွယ်ကပင်သင်္ကန်းဝတ်၍လောကီလောကုတ္တရာကျမ်းစာစုံအောင်သင်ကြားတတ်မြောက်၏””ကောင်းလှပါ၏ဘုရား”ဆို၍ရဟန်းကိုပြန်လွှတ်လိုက်၏။နောက်ဒုတိယအကြိမ်ပင့်ပြန်၍ဤသို့လျှောက်၏။”နေပြည်တော်ဝယ်မင်းကျောင်းသုံးရာရှိသည့်အနက်တစ်ကျောင်းမှာကျောင်းထိုင်ပုဂ္ဂိုလ်လိုနေပါသည်။

သင့်လျော်သောရဟန်းတစ်ပါးအလို့ငှာအကျွန်ုပ်ထံမှာဆိုလာပါသည်။အကျွန်ုပ်အလိုကားအရှင်ဘုရားကိုကြည်ညိုလှသည်ဖြစ်၍အရှင်ဘုရားကိုသာရစေချင်ပါသည်””မြို့၏အရှေ့မြောက်ထောင့်တွင်ကျောင်းတစ်ကျောင်းလစ်လပ်သည်မှန်၏။ဤကျောင်းကိုရအောင်အမတ်ကြီးကြံပေးပါ။သင့်အားလက်ဆောင်များစွာပေးပါမည်””ရအောင်ကြံပေးပါမည်၊မည်သည့်လက်ဆောင်ပေးမည်နည်း”ထိုအခါခိုးထားသောလက်ကောက်များကိုထုတ်ပေးပါတော့တယ်။

လက်ကောက်များကိုမုန့်သည်မအားပြသော်ဟုတ်မှန်ကြောင်းဆိုသဖြင့်မုန့်သည်မ၊လက်ကောက်များနှင့်ရဟန်းတို့အားမင်းကြီးထံအပ်လေ၏။အမတ်ဒိန်ပြောသည့်သူသမီးငါယူဆိုသည့်ပုံပမာတစ်ခါကလည်းရာဇာဓိရာဇ်သည်ရခိုင်တွင်စစ်နိုင်လိုက်ပြီးရခိုင်တွင်ရှိသောအင်းဝမင်း၏သမက်တော်ကာမဏိနှင့်သမီးတော်ကိုဟံသာဝတီသို့ခေါ်ခဲ့၏။ကာမဏိကပုသိမ်တွင်အဆိပ်သောက်သေလေ၏။

သမီးတော်စောပြည့်ချမ်းသာကိုရာဇာဓိရာဇ်မိဖုရားမြှောက်လိုက်၏။ယင်းကိုအင်းဝဘုရင်က“သင့်သမီးကိုငါရတုန်းကငါ့သားတော်သီဟသူနှင့်စုန်ဖက်စေခဲ့ပေမယ့်သင်ကတော့ထိုကဲ့သို့မကျင့်မလျော်ကန်သောအကျင့်ကိုကျင်ခဲ့၏။

ထို့ကြောင့်သင့်ထံငါစစ်ချီလာရ၏”ဆိုသည့်စာလွှာကိုရာဇာဓိရာဇ်ဖတ်ပြီးနောက်“အင်းဝတွင်မင်းရာဇာ၊အင်းပဲသူကြီး၊စုက္ကတေးကဲ့သို့စကားတတ်သောအမတ်တွေများလှသည်။ငါ့မှူးမတ်များကဘာမျှမပြောကြ”ဟုဆိုသော်အမတ်ဒိန်က“ပထမမြန်မာနိုင်ငံကိုတည်ထောင်သူအနော်ရထာမင်းသည်လည်းသူ၏အဆွေတော်ဖြစ်သူမနူဟာမင်း၏သမီးကိုမိဖုရားမြှောက်ဖူးသည်။

မြတ်စွာဘုရားတို့မည်သည်လည်းရှေးကပွင့်တော်မူခဲ့သောဘုရားတို့သည်လည်းဘုရားတို့အဆက်ဆက်မျှောခဲ့သောဌာနတွင်ပင်အစဉ်အလာအတိုင်းမျှောခဲ့သည်။ငါတို့အရှင်သည်အနော်ရထာမင်းထုံးကိုနှလုံးမူပြီးကျင့်သုံးသဖြင့်ဒါကိုမလျော်ကန်သောအကျင့်ဟုမဆိုထိုက်”ဟုပုံပမာပြ၍ဆိုရာသူ့ရှင်လည်းနှစ်သက်တော်မူခဲ့ပါတယ်။

စကားယူလာသူအင်းဝဘက်မှအင်းပဲသူကြီးကိုယ်တိုင်ကလည်း“အမတ်ဒိန်သည်ပညာရှိပီသ၍စကားတတ်လှပေသည်”ဟုဝန်ခံချီးကျူးခဲ့ရပါသည်။အမတ်ဒိန်သည်ရာဇာဓိရာဇ်အတွက်အသက်စွန့်၍ဆောင်ရွက်ခဲ့သူဖြစ်သော်လည်းရာဇာဓိရာဇ်ပြောသမျှခေါင်းညှိတ်တတ်သူမဟုတ်။ပြောစရာရှိရင်ပြောသလိုတားစရာရှိရင်လည်းရဲရဲဝံ့ဝံ့တားတတ်သူပင်။

သို့သော်တားသည့်အခါတိုင်းလည်းတုံးတိတားခြင်းမဟုတ်စကားလိမ္မာနဲ့သွယ်ဝိုက်ပြီးဖြောင့်ဖြတတ်တာကြောင့်ရာဇာဓိရာဇ်လက်ခံခဲ့ရချည်သည်းပင်။ထိုအထဲမှတစ်ခုကိုပြရသော်ရာဇာဓိရာဇ်သည်အင်းဝကိုသိမ်းရန်ကြီးမားတဲ့ရေတပ်ကြီးဖြင့်ချီခဲ့ပြီးပထမဆုံးစစ်ကိုင်းကိုသိမ်းသည်၊ထို့နောက်တကောင်းကိုသိမ်းသည်။ထိုမှအင်းဝကိုသိမ်းရန်ချီလာသောအခါအင်းဝဘုရင်မင်းခေါင်သည်အင်အားနည်းနေချိန်ဖြစ်တာကြောင့်ရာဇာဓိရာဇ်ရေတပ်ကိုမယှဉ်ဝံ့။

ပင်းယစကြိုသူမြတ်ကဝင်ရောက်ဖြောင်းဖြမှုကြောင့်ကုသိုလ်ကောင်းမှုများပြုလုပ်ပြီးဟံသာဝတီသို့ပြန်လည်ဆုတ်ခွာကာအင်းဝဘက်ကိုလှည့်ကြည့်ချိန်၌မီးခိုးလုံးကြီးကိုမြင်ရပါသည်။ရာဇာဓိရာဇ်ကောင်းမှုကုသိုလ်အဖြစ်ဆောက်လုပ်ခဲ့တဲ့ရွှေကြက်ယက်တံတိုင်းမှကျောင်းဆောင်ကိုဘုရင်မင်းခေါင်အမိန့်နဲ့မီးရှို့ပစ်လိုက်ခြင်းဖြစ်ပေသည်။

မတိုက်လိုသဖြင့်နောက်ကြောင်းပြန်လှည့်ခဲ့သည်ကိုယခုကဲ့သို့စော်ကားခံလိုက်ရသောအခါရာဇဓိရာဇ်ဒေါသအထွဋ်အထိပ်ရောက်၍ချက်ချင်းပဲပြန်လှည့်ဆိုကာအင်းဝကိုတိုက်ဖို့ပြင်စေပါသည်။ပြန်လှည့်ဆိုသော်လည်းအချိန်အတော်ကြာချီခဲ့ရသောစစ်သည်တွေများမှာစစ်ပန်းနေခဲ့ပြီးတက်ကြွမှုမရှိတော့။သို့သော်ဒေါသကြီးနေသောမင်းမိန့်ဖြစ်၍အားလုံးခေါင်းငုံလျှက်ဘာမျှပြန်မပြောရဲကြပေ။

ဒီအချိန်မှာတားမှဖြစ်မယ်ဆိုပြီးအမတ်ဒိန်လျှောက်ခဲ့သည်မှာ“အရှင့်ရဲ့ကုသိုလ်တော်သည်လှူဒါန်းပြီးဖြစ်သဖြင့်ကုသိုလ်ရပြီးဖြစ်သည်။အရှင့်ကုသိုလ်တော်ကိုဖျက်လိုဖျက်စီးလုပ်သောဘုရင်မင်းခေါင်မှာသာအကုသိုလ်ဖြစ်ချေပြီ။ဘုန်းတန်ခိုးအာနုဘော်လည်းရှိတော့မည်မဟုတ်။ထိုကြောင့်ဘုရင်မင်းခေါင်သည်အရှင့်ကိုယှဉ်ပြိုင်အနိုင်ယူရန်မဖြစ်နိုင်တော့ချေ။

ဘုရားရှင်ကိုယ်တော်တိုင်ကလည်းစစ်ခင်း၍အကြိမ်ရာ၊ထောင်နိုင်သော်လည်းခန္တီစဟူသောသည်းခံခြင်းစစ်ကိုတစ်ကြိမ်အောင်မြင်သည်နှင့်မညီသေးဟုဟောတော်မှုခဲ့ပါတယ်။ဒါ့အပြင်အရှင်ကိုယ်တိုင်ပြန်ဆုတ်တော့မည်ဖြစ်ကြောင်းစကြိုသူမြတ်ကိုကတိပေးခဲ့ပြီးပါပြီ။ထွက်ပြီးသားအစွယ်ပြန်မဝင်သကဲ့သို့မင်းဧကရာဇ်နှုတ်ကထွက်သောစကားသည်လည်းရုပ်သိမ်းရန်မသင့်ပါအရှင်”ဟူ၍ဖြစ်ပါသည်။

စကားမှန်နေသဖြင့်ရာဇာဓိရာဇ်တပ်များကိုဟံသာဝတီကိုပြန်လှည့်ရန်သာအမိန့်ပေးလိုက်ပါသည်။အမတ်ဒိန်ရဲ့ငိုပွဲအမတ်ဒိန်သည်စကားအရာသာကျွမ်းကျင်လိမ္မာသည်မဟုတ်နိုင်ငံရေးစစ်ရေးအမြင်လည်းရှိသူဖြစ်သည်။၎င်းရဲ့ပုသိမ်ခံတပ်ကိုမင်းရဲကျော်စွာတပ်မကြီးလုံးဝထိုးဖောက်လို့မရခဲ့သည်ကိုကြည့်လျှင်၎င်းရဲ့ဦးဆောင်ကွပ်ကဲမှုစွမ်းရည်ကိုသိနိုင်သည်။သို့သော်သူရဲကောင်းအမတ်ကြီးငိုချင်းချခဲ့ရသောအဖြစ်တစ်ခုလည်းရှိခဲ့ပါသည်။

ရာဇာဓိရာဇ်နန်းတက်သောအခါငယ်ချစ်တလမေဒေါကိုမိဖုရားကြီးအရာမမြှောက်ပဲမွေမနိတ်ကိုမြှောက်လိုက်သည်။တလမေဒေါရာဇာဓိရာဇ်အမိန့်နဲ့စည်းစိမ်ရုပ်သိမ်းခံရသည်။ဒါ့အပြင်ခမည်းတော်ဗညားဦးပေးခဲ့သောတန်ဖိုးကြီးလက်စွပ်ဆယ့်နှစ်ချည်ကိုမွေမနိတ်ကိုပေးဖို့တလမေဒေါထံမှအမတ်ဒိန်အားသွားရောက်တောင်းခံစေခဲ့သည်။

အရာကျခဲ့သူမိဖုရားကိုထပ်မံညှင်းဆဲသလိုဖြစ်သည့်အတွက်အမတ်ဒိန်စိတ်မချမ်းသာလှသော်လည်းမင်းမိန့်ဖြစ်ရကားမျက်ရည်စက်လက်ဖြင့်တောင်းခဲ့ရသည်ဟုအရေးတော်ပုံကျမ်းတွင်ပါရှိပါသည်။(တလမေဒေါသည်နောက်ဆုံးတွင်အဆိပ်သောက်ပြီးသတ်သေသွားခဲ့ပါသည်။

Crd,